Interview met Juliana Visser-Rinsampessy.

Toen ik een mailtje naar Julia Visser-Rinsampessy stuurde met de vraag of ik haar mag interviewen, kreeg ik vrij direct het antwoord ‘ja hoor’. Dus snel een afspraak gemaakt en op de afgesproken dag ging ik naar Julia toe. 

Na wat over koetjes en kalfjes te hebben gesproken begonnen we aan het interview.

Wat is jouw naam ?

Juliana Visser-Rinsampessy

Waar ben je geboren ?

Op Ambon op 8 augustus 1947

Wat zijn de namen van jouw ouders ?

Salmon Rinsampessy en Bertha Pareira. 

Wat is de naam van jouw echtgenoot?

Gerard Visser. Gerard is overleden op 15 januari 2007.

Hebben jullie kinderen en wat zijn hun namen?

ja, Alex en Petra.

Heb je broers en zussen ?

Ik heb 5 broers Izaak, Chris, James, Albert, Bennie en mijn zusters zijn Nettie, Tineke en Ida.

Met wie zijn jullie pela of gandong?

Ik heb het wel geweten maar ik ben het vergeten, alleen dat we bongso zijn van orang Suli

Heb je herinneringen aan de overtocht naar Nederland en met welke boot?

Nee, daar heb ik geen herinneringen van, maar ik weet wel dat we met de Kota Inten zijn gekomen.

Heb je herinneringen en ervaringen aan kamp Almere (dagelijks leven, barak nr. enz. )?

Oh ja, ik heb leuke herinneringen aan het kamp, ik weet ook nog dat ooms en tantes    meededen met het kienspel (main kien) en op elke goede nummer legden een hoopje zand…hahaha.. ja ik mocht ook mee doen. Ach ja, het leven in de barakken, ik heb daar alleen maar leuke herinneringen aan. Het barak nummer weet niet meer. Ik weet dat we in het weekend geld kregen van onze ouders en dat we boodschappen moesten doen en we moesten ook leren koken van mijn moeder. Jaja we moesten al vroeg leren koken. Door de weeks konden we kijken hoe we het moesten doen en in het weekend moesten we koken. Boodschappen deden we bij de groenteboer bij de Erica. Kijk maar wat er op tafel komt.

Nogmaals, ik heb een leuke tijd gehad in het kamp. 

Je mocht niet veel, als meisje mocht je zo wie zo niet veel, ik mocht nooit ergens naar toe maar ik deed het toch. Ik weet nog met Elek vroeger, hij had een grote auto en we mochten met een heel stel met hem mee. We gingen overal naar toe naar Ambon avonden. De laatste keer dat ik me kan herinneren, gingen we met een stel naar Nijverdal. Elek reed ons ergens naar toe en dan pakten we daar de trein. We sliepen niet ergens,    gewoon dansen tot de ochtend en wachten tot de trein weer ging. Dat waren tijden.

En wat zeiden je ouders als je weer thuis kwam..

Tsjaa…dan moest je even pompa he…hahaeee…een luid gelach klonk door de kamer. Het was toch een leuke tijd, ik zou het zo weer over doen. Maar het mooiste vond ik altijd met oud en nieuw, maar we mochten nooit weg. We moesten toch wachten tot 24.00 uur en dan mag je pas weg. Ik mocht van mijn ouders    nooit weg, helemaal nooit ergens heen maar ik sloop gewoon weg. En altijd knikkeren met Tonnie Jermias, dan riep hij me weer, kom we gaan knikkeren, of ‘main patok’ en dat soort spelletjes.We spraken ook wel eens af om een uur of tien s’avonds, dan gingen we een avondwandeling doen, naar de Tafelberg, naar Laren en dan weer terug, maar wel door de bossen anders kom je bekenden tegen. In Laren wilden ze gaan roken en de sigaretten automaat deed het niet, maar de jongens kregen het wel voor elkaar. Prachtig, ja echt..ik heb een hele mooie tijd gehad. Naar schoolreisjes en uitjes van school mochten we niet..maar daar was ook geen geld voor.

Heb je ook herinneringen aan contacten met de kampbeheerder, bakker, groenteboer, visboer, enz..

Ja, meneer Plantinga de beheerder ken ik ook nog. Mijn vader had last van astma, midden in de nacht moesten Izak en ik naar meneer Plantinga omdat dat het weer zover was met mijn vader en dan belde hij dokter van de Berg en dan kwam hij midden in de nacht. Door zijn astma moesten we verhuizen en zijn we naar Hoogeveen verhuist. Na de scheiding van onze ouders zijn wij met onze moeder terug gegaan naar kamp Almere. Mijn vader bleef in Hoogeveen. Maar ze zijn evengoed vrienden van elkaar gebleven en ook met mijn stiefmoeder. Hendrik de visboer kan ik me niet meer voor me halen, maar ik weet wel wie het is. Meneer Brouwer de melkboer. Ik was nog niet zo lang geleden op de Oud Bussummerweg, wat is het daar verandert zeg.

Heb je herinneringen aan de contacten met de Huizer gemeenschap?

Ik heb 10 jaar achter de bar gewerkt bij de Zuidvogels, dat was een hele leuke tijd. Ze noemden me allemaal tante Juul en nog steeds hoor als ik ze tegen kom, he tante Juul.

Ben je weleens op de Molukken geweest?

Ja, al diverse keren, de laatste keer was net voor Corona. Toen hebben we Netty’s 65ste verjaardag gevierd op Ambon, ze gaf een groot feest en alle families van beide kanten uitgenodigd. Leuke tijd in Paso, leuke plaats ook, heel mooi…Natsepa en dat soort mooie plekjes.

Heb je daar nog familie en heb je daar contact mee?

Jazeker, familie van vader en mn moeder. We hebben op de verjaardag ook echt iedereen uitgenodigd. Veel familie van mijn moeder’s kant. Dan kunnen ze niet zeggen, zij wel en wij niet.

Voel jij je Moluks en op welke manier?

Natuurlijk voel ik mij Moluks, heb ik laatst nog met een Surinamer, hij zegt tegen me je lijkt wel op een Surinaamse. Dan ga ik daar tegenin, oh nee zeg, ik ben een Zuid Molukse. Als er wat te doen is met orang Maluku ga ik er wel naar toe hoor als ik het maar weet.

Wil je daar wel weer naar toe?

Natuurlijk, we hebben veel contact met de fam Pareira en Rinsampessy.

Zou je iets voor de Molukse gemeenschap willen doen in het algemeen?

Oh jawel, maar ik kan niet zo veel meer vanwege mijn gezondheid. Ik kan niet veel lopen, want ik zou graag met de wandelclub mee willen lopen. Vanwege mijn hersentumor gaat dat niet meer. Op 2 mei 2015 ben ik aan een hersentumor geholpen in het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam omdat er een te lange wachttijd was in Blaricum. Maar ik wil best in de Molukse gemeenschap helpen hoor. Ik doe ook vrijwilligerswerk bij de Hospice. Ik ben daar gastvrouw. Maar als iemand soep of zo wilt maak ik dat voor hem/haar. Ik werk daar 1x in de 2 weken.  Mijn zus Netty werkt daar in de zorg. 

Hoe zie jij de toekomst voor de Molukse gemeenschap in Nederland?

Dat weet ik niet ..ik heb daar nooit bij stil gestaan. Misschien komt dat omdat ik buiten de wijk zeg maar woon. Als er wat te doen is in de Stichting dan ben ik er wel.

Log je wel eens in op de website/facebook 60 jaar molukkers/malukuhuizen.nl?

Ja…gisteren nog.

Hoe vind jij hoe de jongeren omgaan met hun cultuur, (roots, adat, kerk enz?)

Ik vind dat ze er wel goed mee omgaan en wel bezig zijn met hun cultuur.

Als ik het zo zie, vind ik dat onze jongeren zich meer met de Molukse cultuur bezig houden. Ik zie dat veel op Facebook. De derde generatie begint zich toch wel te interesseren in de Molukse cultuur. Gisteren nog met Alex, de dokter zegt , u bent zeker Moluks, hij zegt uw naam Rinsampessy, ik zeg ja, ik ben een Molukse. 

Hij zegt ik ben een keertje bij een Molukse bruiloft geweest, dat is toch wel anders dan een Hollandse bruiloft. Ik zeg, wijzend naar Alex..en hij is een halve Molukker, zijn vader is Hollands. Alex is ook al een paar keer naar de Molukken geweest.

Hoe voel je je en hoe is jouw gezondheid?

Ik ben vaak moe, maar ik klaag niet hoor.

Ik heb zo veel pillen, als ik op vakantie ga, ga ik eerst naar de dokter en vraag ik een lijstje van mijn medicijnen anders denken ze dat ik aan de drugs ben.

Wat zou je nog graag willen doen, heb je nog een wens?

Mijn wens is gezondheid en doorgaan zoals het nu gaat. Ik doe gewoon mijn ding en naar mijn klaverjasclub. Mijn dochter Petra is het afgelopen jaar vaak naar Spanje geweest. Ze heeft een huisje daar.

Mijn zoon Alex is nog maar net overleden op 52 jarige leeftijd. Hij kwam altijd een paar keer in de week bij me aanwaaien om te kijken hoe het met me gaat. Hij ging altijd mee voor de zware boodschappen en naar het ziekenhuis enzo. Op 7 december had ik al een week niets van hem gehoord en dat zat me niet lekker. Samen met mijn buurvrouw zijn we naar naar zijn flat gegaan om hem te zoeken. Zijn gordijnen waren nog gesloten en ik voelde al dat er iets niet klopte. De politie is gekomen en die hebben hem gevonden in zijn flat, hij is gestorven aan een hartinfarct. I

Ik heb zijn naam uit geschreeuwd Alex…..

De condoleance dagen waren heel bijzonder, die waren bij ‘Eethuys Ô Donder’ waar Alex achter de bar werkte. Ivm Corona moesten we afstand bewaren en mochten we elkaar niet knuffelen. Zoveel mensen zijn geweest om afscheid van Alex te nemen en om ons te condoleren. Alles was zo goed geregeld, we hebben zoveel hulp van alle kanten gekregen. Op 17 december 2021 was de uitvaart. In het oude dorp hebben zijn vrienden en bekenden een erehaag voor hem gemaakt. Van ‘Ô Donder’ tot aan het Wapen van Huizen, zoveel mensen. Met Ajax fakkels, rode en witte rozen en vuurwerk. Jopie Manuhutu liep voor de rouwauto, waar ik in zat samen met Alex, hij speelde de dodenmars op zijn tifa. En om de auto heen liepen de papa ani van Petra en de Molukse vrienden van Alex. Het nummer ‘Isa ada sobat kita’ werd vanuit luidsprekers gedraaid. Ook de uitvaartdienst was heel mooi. Er mochten maar 80 personen mee en de rest kon de dienst online volgen. Mijn moederhart is gebroken maar het was een heel mooi afscheid.

Ik mis hem heel erg maar het geeft mij een beetje troost dat hij geen pijn meer heeft en dat hij nu bij zijn vader en alle andere overleden dierbaren van ons is.

Met dank aan Julia Visser-Rinsampessy en Petra.

en

Lies Rampen-Lahumeten, Redactie malukuHuizen.nl