Mijn kerstherinneringen… door Lies Rampen-Lahumeten
Mij is gevraagd om iets op papier te zetten hoe ik vroeger kerst beleefde in het kamp. Nu, ik moet dan heel diep graven in mijn herinneringen, want dat is lang geleden.
Een paar weken voor de kerst worden de voorbereidingen al getroffen. Mijn moeder maakte kue teputar en kue booncis, tegenwoodig hebben we handige pastamachines en komen de sliertjes er in verschillende maten eruit. Maar ma kneede alles heel geduldig en dan utrollen met een melkfles, een deegroller stond toen nog niet in het keukenkastje. Daarna moest ik helpen met de vormpjes uitsnijden door middel van een glas (de kenners
kennen dit wel) en dan bakken.
We hadden een echt kerstboompje, heeft pa zelf gekapt. Later werden het kunstboompjes en mijn pa versierde het met heel veel gekleurde ballen en gekleurde lampjes, die dan ook nog steeds aan en uit gingen. Nu moet ik er niet aan denken maar toen vond ik die flikkerende lampjes erg mooi. Dan mogen de nieuwe vitrages en gordijnen uit de kist, ma bewaarde alles in kisten en koffers, dat was handig en ruimtebesparend want je kunt ze op elkaar stapelen, over iedere koffer een mooi kleedje in een driehoek vorm gelegd, strak op de koffer, want hij stond stijf van de …stijfsel. En wat hangen ze dan weer mooi voor de ramen, zij het met een vleugje kamfer lucht maar dat hoorde er allemaal bij. Mooi kerstkleed op tafel met plastic erover. Wij woonden in de laatste barak en keken uit op het bos en als het gesneeuwd had, hadden wij een prachtig uitzicht op de besneeuwde dennenbomen.
Ik kan het me niet herinneren dat ik als kind mee ging naar de kerkdienst op de 24ste december. Wel, dat er ’s avonds vuurwerk werd afgeschoten. Meestal ging je dan op bezoek bij jouw papa en mama ani. Die van mij woonden in Schattenberg, dus dat uitje zat er voor mij niet in. We gingen bij mammie en pappie Nendissa ‘Selamat Hari Kedjadian’ wensen, nou daar liep je meteen met je neus in de dennen, een grote heuse kerstboom nam de ingang in beslag. Als ik dit nu type, komt de herinnering weer naar boven, die dennengeur…
Maar op 25 december eerste kerstdag, eerst in de ochtend Kerstdienst en ’s-Avonds de zondagsschoolviering, dan was het erg gezellig, de zondagsschoolkinderen onder leiding van tante Ete Hehanussa en oom Bram Sahertian, moesten een bijbeltekstje opzeggen, die tekst kreeg je een paar weken tevoren op een papiertje en moest je het uit het hoofd leren.
Ook toneel stukjes werden opgevoerd, volgens mij heb ik 2 keer meegedaan aan een toneelstukje, ik herinner me vaag een rol van koningin Esther en kreeg ik een hoofddoek om van een mooie glanzende satijnen stof, oh..wat voelde ik mij toen mooi…
Ook heb ik een keer een rol als engel toebedeeld gekregen, misschien als figurant want ik kan mij absoluut geen tekst herinneren, wat wel in mijn herinnering bleef hangen is dat mijn ene vleugel steeds afzakte en dat ik het steeds omhoog moest halen, wat voelde ik me toen opgelaten. En dan al het mooie decor, volgens mij veelal getekend/geschildert door oom Piet Tamaela, die man kon mooi tekenen.
Ik herinner mij dus alleen flarden van het kerstfeest in kamp Almere, ook dat mijn vader de rol van vader Jacob speelde. En dat er aan het eind gehuild werd, toen vader Jacob zijn zoon Jozef weer terugvond in Egypte en dat het publiek ook moest huilen.
Die kerstvieringen, die herinneringen, ook aan mijn ouders en alle ooms en tantes, die bewaar ik voor altijd in mijn hart. Terwijl ik dit nu schrijf/type, moet ik toch ook weer een traantje wegpinken…
Een Gezegende Kerst 2014, een Gezond en Voorspoedig 2015
Lies Rampen-Lahumeten
