Mijn verhaal……

Even voorstellen, mijn naam is Jomima Marthina Nanlohy. Ik ben geboren in Makassar op Celebes in 1939. 

Mijn vader Soleman Nanlohy geboren in 1896 en mijn moeder Martha Kasinem-Nanlohy geboren in 1898.

Wij gingen met onze ouders mee met de eerste vaart van de Kota Inten richting Ambon. Dit was althans het eerste plan, Maar Ambon was niet veilig. Dus werd er besloten voorlopig richting Holland te gaan, op 21 maart 1951 kwamen wij aan in Rotterdam. Wat voorlopig was is intussen 68 jaar geworden.

In Rotterdam gingen wij van boord en in de bus richting Amersfoort voor medisch onderzoek. Vanuit daar werden wij verspreid over Nederland. Wij zijn toen geplaatst in Huizen in het kamp Almere.

Ons gezin bestond uit 9 personen. Zo werden wij ingedeeld helemaal achterin op het kamp. Daar stond een barak dat verdeeld was in 3 woningen. Daar werden wij gehuisvest, wij woonden in het midden, links de familie Sabandar en rechts de familie Snell.

Wij kinderen waren snel gewend aan het kampleven want in Indonesië kenden wij ook een kampleven. Wij hadden ook snel Hollandse vrienden die wij mee naar huis mochten nemen. Ik kan zeggen dat mijn kindertijd in Huizen goed en fijn was. 

Wij woonden in het kamp ver van alles maar wel in een prachtig omgeving met heel veel natuur …. het Goois Natuurreservaat….

En de Sijsjesberg waar later nog een zwembad werd gebouwd. Daar heb ik mijn 2 zwemdiploma`s gehaald maar gek genoeg had ik een hekel aan zwemmen gekregen.

Mijn moeder was een vrouw die heel dicht bij de natuur leefde. Want als het geregend had, gingen wij meisjes met mijn moeder het bos in, op zoek naar eetbare paddenstoelen. Maar mijn moeder kwam ook met groenten uit het bos, zoals wilde sla, wilde Chinese spinazie en jonge blaadjes van nachtschade (familie van aardappelen en tomaten de blaadjes van deze planten zijn giftig zei mijn moeder). 

Bij thuis komen ging moeder gelijk aan het werk. Van de paddenstoelen maakte zij pedissan en van de groenten maakte zij bubur Menado en dat was heerlijk. Maar de Cantharellen vond ik niks. Ik vind paddestoelen nog steeds niet lekker of wat voor soort dan ook, ‘Trauma’.  Mijn moeder ging ook Weegbree met grote bladeren en Smeerwortel verzamelen. Wat deed ze er mee? Drogen en alleen de wortels afsnijden en niet knippen. En zelf ging ze olie maken van santen en liet de wortels in de olie als die was afgekoeld, 14 dagen zo niet een maand, in zitten. Dat gebruikte zij om ons te masseren bij spier pijn en vermoeidheid. Mijn moeder was een fantastische moeder en ook de grootste inspiratie bron voor ons.

Onze ouders zeiden altijd tegen ons ”haal er uit wat er in zit” en dat deden wij ook. Wij waren geen hoogvliegers maar ieder had een vak gedaan waar wij ons happy  in voelen. Dat vonden zij belangrijker want zij zeiden zij “als jullie gelukkig zijn, zijn wij het ook”.

Er kwam een moment dat je het huis uit wilde maar dat kon niet. Want mijn vrijbrief was, belijdenis, papier/akte en moest dat eerst doen. Na mijn belijdenis mocht ik uit huis maar niet uit Huizen. 

Ik ging in het Gooisch kinderziekenhuis een 2-jarige opleiding volgen met goed resultaat. En moest dus een vervolgopleiding volgen en koos voor Rotterdam. En hier geld een heel grote overredingskracht naar mijn ouders om hun duidelijk te maken dat het nodig en goed was voor mijn vervolg opleiding. Na 2½ jaar was ik klaar als verpleegkundige A en ben ik naar Amsterdam gegaan voor de kraam opleiding. Dat was in het Wilhelminagasthuis. Later door een fusie met 2 andere ziekenhuizen is het nu het AMC geworden.

Intussen waren mijn ouders verhuisd naar Wormerveer met Sara , Netty, Juliana en Annis. Ik heb zelf nooit in Wormerveer gewoond, ik ben in Amsterdam gebleven.

In 1966 ben ik met Boet Sahuleka getrouwd en zijn wij gezegend met 3 geweldige dochters en gingen wij wonen in Woerden. Mijn dochters Sasha Liesbeth Martha, Sjoera Jomima en Sezi. Zij heet eigenlijk Serafima-Zippora. 

Zo mijn verhaal is af en met liefde geschreven.

Jomima Sahuleka-Nanlohy.